Ποίημα
και για τον Ιούλιο από τον Βλάσση Τρεχλή.
Οι
δαίμονες
Χρόνια
και χρόνια προσπαθώ να ξεφύγω
Από
τους δαίμονες που με κυνηγούν.
Όχι,
δεν πήρα τους δρόμους αλαφιασμένος.
Στάθηκα
ακίνητος, έτσι λένε να κάνεις αν σε κυνηγάνε τα σκυλιά,
Και οι
λύκοι.
Να κυριαρχήσεις
στον φόβο σου, έτσι λένε, κι αυτά θα κάνουν πίσω.
Όλα τα
ζωντανά τα διαφεντεύει ο φόβος, έτσι λέγανε οι παλιοί, μα ποιος τους άκουγε;
Τα
πρώτα χρόνια, παιδί ήμουν ακόμη, ούτε φοβόμουν ούτε τους έβλεπα
Κι ας
ήξερα πως τα χνάρια μου πρόστυχα ακολουθούσαν.
Περίμεναν
την άστοχη κίνηση.
Το δείλιασμα.
Μα ήμουν
τόσο νέος, ατρόμητος.
Έπιανα
την πέτρα στα δυο μου χέρια και την έστυβα,
Η
καρδιά μου ήταν από μέταλλο πολύτιμο,
Ο νους
μου άπιαστος, φτερό στον άνεμο έμοιαζε.
Έβραζε
το αίμα μου. Ύπνος δεν μ’ έπιανε.
Ακόμα
και τα όνειρα με το ένα μάτι τα έβλεπα.
Οι
δαίμονες
Είχαν
λόγους να με φοβούνται. Το πίστευα κι ας ήταν ψέμα.
Και
σήμερα,
Μετά από
τόσων χρόνων αναμετρήσεις,
Ζω
ακόμα. Σήμερα,
Μπορώ
και βλέπω τους νεότερους
Καθώς
τους περιτριγυρίζουν οι δικοί τους δαίμονες ...
Κάποιες
φορές κάνω το λάθος να τους μιλήσω, να τους ορμηνέψω.
Να ...
Κάποιοι
θέλουν να με πιστέψουν, μα δεν μπορούν.
Άλλοι
γελούν μαζί μου.
Άλλοι
με ειρωνεύονται σαν τους λέω
Να
βγάλουν τη μάσκα του λύκου
Γιατί
τρομάζει τους περαστικούς.
Πηγή
για την εικόνα:
http://artblart.com/tag/max-ernst-the-fireside-angel-the-triumph-of-surrealism/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου