Τα
χρόνια που η Αμερική συγκλονιζόταν από τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο φιλόσοφος και
παιδαγωγός Matthew
Lipman
διαπίστωνε ότι οι συμπατριώτες του, ακόμα και οι πιο καλλιεργημένοι, είχαν
δυσκολία να εκφράσουν τις απόψεις τους σχετικά με το εάν υπάρχει σοφία ή ηθική
στον πόλεμο. Μα και οι φοιτητές του, όχι μόνο δεν ήσαν σε θέση να
επιχειρηματολογήσουν για οποιοδήποτε ζήτημα, αλλά ούτε για τον εαυτό τους δεν
μπορούσαν να μιλήσουν με τρόπο οργανωμένο και συστηματικό.
Ο Lipman τότε σκέφτηκε κάτι εντελώς ριζικό: την εισαγωγή της φιλοσοφίας στο προσχολικό κιόλας στάδιο και τη διδασκαλία της μέχρι το τέλος της εκπαιδευτικής διαδρομής των ανθρώπων.
Η
ιδέα του αντιμετωπίστηκε με επιφυλάξεις από δύο πλευρές. Από τους θεωρητικούς
της εκπαίδευσης, όπως ο Jean
Piaget, οι
οποίοι υποστήριξαν ότι τα παιδιά έως τα δώδεκα χρόνια τους δεν έχουν αναπτύξει
την απαιτούμενη για τη διδασκαλία της φιλοσοφίας μεταγνωστική σκέψη. Αλλά και
από τους δασκάλους, οι οποίοι δυσφόρησαν για την εισαγωγή ενός ακόμη μαθήματος
στο ήδη επιβαρυμένο σχολικό curriculum.
Όμως ο Lipman δεν το έβαλε κάτω. Εγκαταλείποντας το Πανεπιστήμιο Columbia για το Montclair State College, είχε βρει τη μέθοδο, αυτήν που σήμερα ονομάζουμε P4C, δηλαδή Philosophy for Children. Ίδρυσε, λοιπόν, το Institute for the Advancement of Philosophy for Children (IAPC)και δημοσίευσε το πρώτο του φιλοσοφικό μυθιστόρημα για παιδιά με τίτλο Harry Stottlemeier’s Discovery.
Η
πρόταση του Lipman
γνώρισε
μεγάλη επιτυχία, κυρίως στις αγγλοσαξωνικές χώρες, αλλά και σε ορισμένες
γαλλόφωνες, ενώ παρόμοιες θέσεις ανέπτυξαν ο σπουδαίος Gareth Matthews, ο Michel Tozzi, που κατατάσσεται στο γαλλικό «δημοκρατικο-φιλοσοφικό»
ρεύμα, ο Oscar
Brenifier, ο
οποίος εισηγήθηκε τη σωκρατική μέθοδο διδασκαλίας κ.ά.
Πηγές
για τις εικόνες:
http://tempopieno.altervista.org/p4c.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου